Niet alleen verrassend qua samenstelling, maar ook muzikaal een verrassing dit duo. De combinatie van piano en saxofoon is natuurlijk überhaupt vrij zeldzaam in de jazz, des te verrassender is het feit dat het resultaat uitermate geslaagd is en een bron van luisterplezier. De Amerikanen Stephen Jones op sopraan- en tenorsax en Ben Haugland op piano vormen een hecht en uitermate geslaagd duo. Beide gepokt en gemazeld als muzikant en muziekonderwijzer. Het repertoire bestaat uit eigen nummers, drie van Ben Haugland en twee van Stephen Jones en een paar klassiekers zoals “Milestones” van John Lewis (1921-2001) leider en pianist/componist van het beroemde Modern Jazz Quartet, “Autumn in New York” van Vernon Duke (1903-1969) befaamde Russisch-Amerikaanse componist en “Without a song” van Vincent Youmans (1898) een toonaangevende Broadway componist. De wisselwerking tussen saxofoon en piano werkt uitstekend, het ontbreken van ritme instrumenten als bas en drums stoort geenszins, het laat de melodische kwaliteit van de muziek alleen maar beter tot zijn recht komen.

Zowel Haugland als Jones hebben een flink palmares opgebouwd in de jazz, ik zal er verder niet over uitweiden, het is allemaal terug te vinden. Ik bespreek liever de muziek, de cd gaat van start met “Without a song”, een heerlijke melodie waarin Stephen zich volledig kan uitleven op zijn tenorsax, daarbij ondersteunt door de nodige aanvullende bijdragen van Ben op zijn klavier die ook een fraaie solo ten gehore brengt. Een uitermate geslaagde start van dit verrassende album en daarmee houdt het niet op, ook het nummer “Silhouette” van Haugland is een lust voor het oor, hier is ook een perfecte gastrol voor Kevin Whalen op flugelhorn te horen, hetgeen een breder spectrum verleent aan de muziek, heel fraai. Ook hun versie van het bekende “Milestones” van Lewis is verrassend en overtuigend, ze weten er een compleet eigen draai aan te geven. Ook in de klassieker “Autumn in New York” is Whalen te horen, ditmaal op trompet, alweer genieten geblazen.

In “Road to nowhere” is Jones te horen op sopraansax, het is een sfeervolle compositie met breed uitwaaierend spel van Jones met als tegenwicht complexe piano akkoorden van Ben. Het resultaat zijn serene klanken die een uiterst aangenaam klankbeeld opleveren. Zo rijgen zich de muzikale juweeltjes zich aaneen, alles culminerend in wat mij betreft het fraaiste nummer, de afsluiter “Estaté” van Bruno Martino (1925-2000) Italiaanse componist, zanger en pianist, zijn nummer Esaté uit 1960 is een standard geworden die door talloze jazzmusici is uitgevoerd, en deze versie bewijst dat ten volle, zwoele solo’s op de tenorsax afgewisseld met kristalheldere piano klanken, muziek om bij weg te dromen zonder in slaap te vallen.

Jan van Leersum.